» علی"ع" گلواژه عدالت و نجابت

"به پاسِ امام علی-ع-روز پدر را ارج می نهیم"

سیزدهم ماه "رجب"،زادروزِ جامعِ سجایایِ عالیه و واجدِ خصالِ کامله:ناطق بالضَّاد،قرآن ناطق،کَرَّارِ غیر فرَّار،قتیلِ عدالت،نقطه باء باسم الله،میزان الحقِّ، ترجمان قرآن،سلسله جنبانِ ولایت و امامت،ممدوح اهلِ سنَّت،مکمِّل نبوَّت، مولود کعبه،یعسوب الدین،کُفوِ فاطمه الزهراء علی"ع"و روز خجسته "پدر"را تهنیت می گویم.

بدون هیچ پیش درآمدی، بدیهی ست بشر امروز بیش و پیش از هر چیزی به مشیِ رفتاری و سلوکِ کرداریِ مجسَّمه عدالت علی"ع"نیازمند است و تشنه جان.

واکاوی،بازشناسی و بازتبیین وجوهِ شخصیتی آن امام همام اگرچه ضرورتی ست انکارناپذیر اما تاسِّی و اقتدا به گفتمان و آموزه هایش،مهمتر است و گره گشایِ مصاعب و مصائبِ امروز بشریت.

راهِ برون رفت از بندِ ظلم،هدم،قتل و غارتِ انسان ها در اقصا نقاط جهانِ امروزی،توحُّش و تروریسم،تهدید بنیان خانواده،آسیب ها و آلام اجتماعی،پدیده شومِ جاهلیت مُدرن،دین گریزی و اخلاق ستیزی،اختلاس، فساد و تبعیض و هزاران بلای خانمانسوز دیگر، تمسُّک و اقبالِ بشرِ امروزی به منظومه فکری و هندسه معرفتی علی"ع"در کیمیایِ سعادت بخش بشریت،نهج البلاغه است و بس.

-خوشتر آن باشد که سرِّ دلبران-

-گفته آید در حدیثِ دیگران-

الغرض چه نیکو گفته است شاعر و نمایشنامه نویس شهیرِ مسیحی لبنانی"جرج جرداق" نویسنده کتابِ "صدای عدالت انسانی"در نعت و ستایش امام علی"ع" که گفته است:"ای دنیا،چه می شد همه توان خود را گِرد می آورده ای و در هر روزگاری"علی" را با آن قلب و امتیازاتش به عالم،عنایت می کردی".

بنابراین،نسخه درمان درد های ابناء بشر،التزام عملی به گفتار و رفتارِ "علی" توسطِ فرمانروایان و کارگزاران در عصرها و نسل هاست تا مردم،شهد عدالت را بچشند و از مفاسد و تبعات مترتبِ بر آن رهایی یابند.

در موخَّره این وجیزه به روان جاریِ پدرانِ رخ در نقابِ خاک کشیده نیز به عددِ نفوس و انفاس آفریدگان، گُل"فاتحه"و "یاسین"حواله می دهیم و یادشان را چون مستانِ نیمه شبِ،زمزمه می کنیم و ندا سر می دهیم که:

سلام بر گلواژه صبوری، نجابت و استقامت،تندیسِ هماره نستوه،همان آینه عاطفه و مهر،مردِ بسانِ صلابتِ کوه،باربردارِ سخت کوشِ خموش یعنی"پدر".

خداوند از ازل،"پدر" را به خلعت و ردایِ فاخرِ صبوری و قناعت،مُتحلِّی فرموده و مزیَّن تا این چنین به وجودِ ذی جودش مبتهج باشیم و مفتخر.

پدری که شمعِ وجودش را وقفِ گلهای خانه اش می کند و از سختی های روزگار دَم برنمی آوَرَد و این است ترجمانِ عینیِ ایثار جاودانی.

و این جان سروده هایم نیز برای امیربیان و سلطانِ بلامنازعِ کلام "علی" علیه السلام:

   -علی،حقیقت و نه مجاز- 

-مردی که دریا از دو دستش،وام دارد-

-از اوست گر هر پهلوانی نام دارد-

-مردی که از تمثیلِ شاعر،بی نیاز است-

-آری"علی"خود یک حقیقت،نی مجاز است-

-وقتی می آمد،یاس ها جان می گرفتند-

-از آسمانی روحِ باران می گرفتند-

-هر شب کسی در لابلای شب می آید-

- قفلِ دلِ بیچاره ای را می گشاید-

-شاید زِ یاسِ تشنه ای گیرد سراغی-

در کوفه کوری بر افروزد چراغی-

-عطر نفس هایش که می پیچید در شب-

-انگار صاحبدل،خدا می دید در شب-

-آخِر تو از خاکی و یا نوری دلاور!-

- در حیرتم از تو،چه ای،الله اکبر-

-در ظرف ادراکم نمی آیی که هستی-

-در خویش ماندم بس که زیبایی که هستی؟-

-گر مومنم یا کافرم یا هرچه هستم-

-بعد از خدایم،من"علی" را می پرستم-

و این مختصر"مثنوی"ام را هم در ستایش و نعتِ پدرانِ این آب و خاک،پذیرا باشید:

        -پدر،کوهِ صبر-

-سنگِ زیرینِ آسیا،مَردَم-

-کوهِ صبرم اگرچه پُردردم-

-و خدایی که آفرید مرا-

-روزِ اوَّل که برگُزید مرا-

-دید از سپیده دَم تا شام-

-چارفصلِ خدای،ختمِ کلام-

-کوله بردار و بار بر دوشم-

-ماه تا سال،سخت می کوشم-

-و از این تن،هزار کار کَشم-

-محنت و رنجِ بی شمار کَشم-

-دستِ تاوَل زده،گواهِ من است-

-و پدر بودنم گناهِ من است-

-ای پدر،شاه واژه غزلی-

-در صبوری،تو بهترین مَثَلی-

-سَروی امَّا هماره آزاده-

-کوهی امَّا فروتن،افتاده-

-کوه بر خود اگرچه می نازَد-

-پیشَت آید،سپر بیندازَد-

-در همه عمر،خونِ دل خوردی-

-بارِ ما را به دوش می بُردی-

-جاریِ زنده رود و الوندی-

-سربلندی پُر از دماوندی-

-عطرِ عشقت،سرشته با جانم-

-پای بوست،همیشه می مانم-

با تبریک دوباره این روز خجسته:

 سیاوش نریمان

۱۴۰۰/۱۱/۲۶