» خورشید شو و بر آسمان دلهایمان بتاب یا صاحب الزمان

نیمه شعبانی دیگر آمد و قلم، این جاندار بی جان که خدا به جایگاه والایش قسم یاد کرد، خواست از تو بنویسد و اینک با سرشت صدق این قلم، معترف و دردمند، آمده ام که با دلی ناپاک، از حسن ولادت تویی بنویسم که پیک پاکی و نشان همه نشانی هایی.                   

به گزارش خبرنگار مهر، امروز شیعیان سرود شادی می خوانند و نغمه "یا مهدی" سر می دهند؛ در شهر هلهله برپاست.

بهجت، نشاط و سرزندگی از چراغانی های شهر، تردد شاد مردم و لبخندهای شکفته بر لبانشان، هویداست.

اما راستی مهدی جان، دل هامان چقدر برای حضور و ظهورت مهیاست.

سَرور زمان و موعود عالَمیان، این بار نه به خاطر یادداشت و نوشتاری از جنس روزمره و کاغذ اخبار برایت می نویسم، که این بار برای دل خودم، تنها برای دل خودم می نویسم تا بدانم این من چقدر با منِ تو فاصله دارد و تا چه میزان به منِ اوهایی که نمی دانم شان کیستند و مرا برای خود نمی خواهند، نزدیک است
.
هر شب دلم را قدمی از تو دور می کنم، به این خیال که دنیای مدرن، از من، منی دیگر می خواهد و باید تا اوج این موجود مکانیکی و ماشین زده پیش بروم. به خیالم جهان هر چه رو به سوی غیر تو می رود من نیز باید بر این قطار سوار و از همه ایستگاه های وجودم فاصله بگیرم. به خیالم دنیای حضور تو، دنیایی دیگر است و آنچه اکنون می گذرد تنها متعلق به سهم آدمیزادگی من و خواسته های نفسانی ام است. به خیالم ظهورت افسانه ای است دیرپا که به شعارها بسته است، نه شعورها و شورها...

 
مهدی جان، نامت را آموخته ام، تا وقت احتیاج به صدایی رسا آوازت دهم. آموخته ام حقیقت حضورت را به رویایی دوردست معنا کنم، تا دست هایم برای گذشتن از حق گران بهای حیات، این امانت بزرگی که پروردگارم در اختیارم گذاشته، باز و رها باشد.

امروز دنیا فخر حضورت را تجربه می کند. جهان، امروز بالید بر خود برای ولادت انسانی از جنس راستی و حق طلبی. فرشتگان بال بر هم می سایند و دور سرت به پرواز در آمده اند. منتظران راستین، ظهورت را چون لب تشنگان و عطش زدگان صحرای کربلا، انتظار می کشند...

اما بهانه می گیرد دل من امروز؛ نه برای نیامدنت، که برای نبودنم! نمی گویمت "بیا!"، که دلم سخت از حضورت تهی است، و درک تو، درک جهانی منور به ظهور منجی، برای دلی که پا فشار و پر ابرام در بند تعلقات دنیا ایستاده و وابسته به آنهاست، جز از دست دادن فرصت و ناآگاهی به نعمت وجودت نیست.


ما مدعیان انتظار ظهورت، خوب آگاهیم به اینکه هر روز چقدر دانسته های وجدان مان را زیر پا می گذاریم برای تصاحب منصب و جایگاه، برای رسیدن به مقام و مکنت...

امام زمانم، راهبر و راهنمای نهان از دیدگانم! اینک که ولادتت شمعی بر وجود خسته ام شده است، خورشیدی شو و بتاب بر آسمان دلم؛ تا جان بگیرد این جسم خسته و پرواز کند از جهان جسم، رها شود از زندان تعلقات روحش...

بگذار بهانه ولادتت، اگر ظهور ظاهر به همراه ندارد، ظهوری بر قلب هامان باشد. به دل هامان سری بزن تا روح مان را چراغانی کرده باشی یا صاحب الزمان.

عادله سادات ارشادی مقدم

» اخبار مرتبط:

» اشتراک گزاری خبر

نام:*
ایمیل:*
متن نظر:
کد را وارد کنید: *

افزودن