از وزرا سوال کنید چند بچه دارند؟

متاسفانه در شرایطی که شعار مقام معظم رهبری پاسخگویی مسئولان و اعتماد سازی است و افراد باید درباره کارها و رفتارهایشان پاسخگو باشند، مسئولانی پیدا می‌شوند که بدون آگاهی از وضعیت کار و اقتصاد جامعه طرح‌هایی ارائه می‌کنند که هیچ پاسخی در قبالش نمی‌توانند بدهند. مسئله اینجاست که مشکل اقتصادی ما با یک سکه حل نمی‌شود. سکه‌ای که در حال حاضر با رشد تورمی که مردم از آن رنج می‌برند هزینه یک ماه پوشک این بچه هم نخواهد بود. از سویی دیگر وعده اعطای وام مسکن داده می‌شود درحالی‌که باید گفت مردمی که پول کافی برای خرید مسکن ندارند اگر به آنها وام هم داده شود با ۳۰ یا ۴۰میلیون وام چگونه می‌توانند خانه بخرند. پیش از همه اینها همه می‌دانیم دولتی که در پایین‌ترین سطح درآمدی نسبت به سال‌های قبل قرار دارد چنین بودجه‌ای را در اختیار ندارد. ظاهرا مسئولان دولتی می‌دانند که مردم به چه دلیل بچه‌دار نمی‌شوند و مشکل اصلی آنها چیست. کسی که بچه‌دار نمی‌شود در درجه اول سرپناه ندارد و باید اجاره‌نشین باشد و همین مسئله اجاره‌خانه کمتر می‌گذارد خانواده‌ها بچه‌دار شوند. در این مرحله اولین توصیه‌ای که می‌توان به دولت داشت این است که اولویت را ایجاد اشتغال قرار دهد چراکه مردم کار داشته باشند درآمد خواهند داشت و شخصیت اجتماعی‌شان حفظ می‌شود و دیگر نیازی به تبلیغات نخواهند داشت. مردمی که کار داشته باشند به درستی فکر می‌کنند و درباره اینکه می‌خواهند بچه‌دار شوند یا خیر به درستی تصمیم می‌گیرند.

در حال حاضر حقوقی که یک کارمند از قبال کارش دریافت می‌کند برابر با شهریه یک ماه مهدکودک‌هاست و در چنین شرایطی فکر مردم روی مسائل اولویت‌دار متمرکز است بنابراین با هر سیاستی همانطور که وزیر بهداشت هم بر آن تاکید کرده نمی‌توان فقط با پول مردم را وادار به انجام کاری کرد. در شرایطی که جامعه از بیکاری رنج می‌برد و سالانه یک میلیون نفر به جمعیت فارغ التحصیلان بیکار اضافه می‌شود، اضافه شدن بر تعداد فرزندان چنین خانواده‌هایی چه مشکلی از ما حل می‌کند؟ خیلی ساده گفته می‌شود سیاست جمعیتی باید تغییر کند درحالی‌که اگر هدف مردم فقیر جامعه باشند باید توجه داشت که همین مردم بیشتر از اقشار دیگر از مشکلات زاد و ولد بیشتر آگاه هستند و با وام و سکه نمی‌توان آنها را قانع کرد. آنها می‌دانند که به محض به دنیا آمدن بچه اولین مشکل آنها تامین هزینه‌اش خواهد بود و الان طبقه کارگر عمیق‌تر از طبقه مرفه در این باره آگاهی دارد و به خوبی درک می‌کند که با گرفتن برخی مشوق‌های اقتصادی مشکلی از مشکلاتش در حد مطلوب حل نمی‌شود. در حال حاضر کسانی که در رفاه کامل هم زندگی می‌کنند از چنین تصمیمی استقبال نمی‌کنند مثال بارزش این است که از تمام وزرا سوال کنید که چند بچه دارند و آیا حاضرند در این شرایط اقتصادی بچه بیشتری داشته باشند؟ مسئولین نمی‌توانند مردم را مجبور به کاری کنند که خودشان به آن اقبال کافی ندارند.

مشکل امروز مردم ما داشتن شغل و امنیت شغلی است. زن و مردی که کار می‌کنند تا بتوانند از پس مخارج زندگی‌شان بربیایند چگونه می‌توانند از کودکی که به دنیا آورده‌اند نگهداری درستی کنند و به دنیا آمدن یک کودک بیشتر در این شرایط منجر به اضافه شدن یک مشکل به این جامعه است. در شرایطی که هزینه زایمان ۵ یا ۶میلیون تومان است و حتی در بیمارستان‌های دولتی حد اقل باید یک میلیون تومان هزینه زایمان پرداخت کرد، هرچند هم دوست داشته باشد بچه‌دار شود اما این هزینه‌ها او را منصرف می‌کند. در شرایط مطلوب اقتصادی مردم خود این درجه از آگاهی را دارند که کودک بیشتری به دنیا بیاورند.

بازديدسرزده فرماندارممسني ازمركزآموزش عالي

سيدجوادهاشمي بطورسرزده ازمركز آموزش عالي شهرستان وبعضي ازواحدهاوكلاسهاي درس بازديد ومسائل ومشكلات آنان راموردبررسي قرارداد.

به گزاش راک نیوز به نقل از روابط عمومي فرمانداري ممسني وي درپايان ازخوابگاههاي دانشجويان خواهرونحوه ارائه خدمات به آنان بازديدواز زحمات دست اندركاران تشكركردوگفت: بايدهمت كنيم كه علاوه برمحيط دانشگاه، در خوابگاههاي دانشجويي نيزكارهاي فرهنگي انجام شودتاجوانان ازآسيب هاي برنامه ريزي شده دشمنان درامان باشند.

اين همه هياهو براي هيچ؟

اين روزها فضاي رسانه اي تحت تاثير تصميم نمايندگان مجلس مبني بر طرح سوال از رئيس جمهور مي‌باشد، اقدامي که ظرف هفت ماه گذشته دو بار اتفاق افتاده؛ بار اول در اواخر سال گذشته و همزمان با پايان دوره هشتم مجلس شوراي اسلامي طرح سوال از رئيس جمهور به اجراء گذاشته شد. رئيس جمهور با حضور در صحن علني ضمن دست انداختن نمايندگان به خود نمره 20 داد و با تبسم و بالا بردن دو انگشت به نشانه پيروزي جلسه را ترک کرد. افکار عمومي در آن زمان هم دلايل ضعيف سوال کننده‌ها را نپسنديد و راي به نفع احمدي نژاد داد. اکنون يک بار ديگر بخشي از نمايندگان مجلس نهم تصميم گرفته اند راه مجلس هشتمي‌ها را پيشه کنند و با طرح سوال مجدد زور خود را بيازمايند، تصميمي که نتيجه آن براي ناظران روشن است و چشم انداز آن هيچ نتيجه اي ندارد، چرا که آقاي احمدي نژاد نشان داده که سر سازگاري با نظارت ندارد و حالا که شمارش معکوس پايان دولتش آغاز شده به اين ابزارها تمکين نخواهد کرد و موجب ترک عادت نخواهد شد. نکته ديگر در بي اثر بودن اقدامات نظارتي مجلس به ترکيب آن بر مي‌گردد. از زماني که قواي اجرائيه و مقننه به دست اصولگرايان افتاد مجلس از کار ويژه خود که همانا نظارت بر دستگاه اجراء بود دور افتاد و ابزارهاي نظارتي اش زير مميزي مصلحت کند و ناکارآمد گرديد. تعداد طرح‌هاي استيضاح که در مجالس هفتم، هشتم و نهم به جريان افتاد و در دقيقه 90 به نام مصلحت مسکوت گذاشته شد خود سياهه بالا بلندي را تشکيل مي‌دهد. تکرار ملال آور اين وضعيت موجب بي اعتباري ابزارهاي نظارتي و تجري دستگاه اجرائي شده است. مدتهاست که ديگر کسي صداي نظارت و استيضاح و طرح سوال نمايندگان را جدي نمي‌گيرد و تنها آن را تلاش نمايندگان براي تشکيل بيلان کار و خالي نبودن عريضه به حساب مي‌آورند. اين در حالي است که در کشوري چون ايران به دليل ضعف اجراء قانون نظارت و ابزارهاي آن مهمترين کار ويژه مجلس محسوب مي‌شود. نظارت بر حسن اجراء قانون اصلي ترين کارکرد نمايندگي به حساب مي‌آيد و اقتدار مجلس در گرو نقش نظارتي اش مي‌باشد. در کشور ما مشکل اصلي نبود قانون و يا کمبود قانون خوب نيست، بلکه دير زماني است که عدم اجراي قانون و يا اجراي سليقه اي آن به ويروس عمومي در فضاي مديريتي تبديل شده است. قانون همچون موم در دستان مسئولان اجرايي تفسير به سليقه و دلخواهشان اجراء و يا به کناري گذاشته مي‌شود. درموارد بسيار نص و صراحت قانون با آئين نامه‌هايي که در قوه مقننه تنظيم مي‌شود، نقض و گرفتار ابهام مي‌گردد. در اين روزهائي که گرفتاري‌هاي مختلف امان از مردم بريده و نگاه حسرت بار آنان به تدبير مسئولانشان دوخته شده است تا شايد مرهمي بيابند و کمي از آلامشان کاسته شود، ديگر تحمل و حوصله اينگونه اقدامات فانتزي و بي نتيجه را ندارند و با زبان بي زباني مي‌گويند« تو که نوشم نئي، نيشم چرايي؟!».
 محمدعلي وکيلي

بوشهر سه بار لرزید

زمین‌لرزه‌هایی به بزرگی 3.9 ، 3.4 و 2.9 حوالی وحدتیه از استان بوشهر را لرزاند.
به گزارش مهر، بر اساس شبکه لرزه‌نگاری موسسه ژئوفیزیک دانشگاه تهران زلزله‌ای به بزرگی 3.9 درجه در مقیاس ریشتر ساعت 19 و 38 دقیقه و 34 ثانیه پنجشنبه‌شب در عمق 15 کیلومتری زمین موقعیت ۲۹.۴۱ شمالی و ۵۱.۲۷ شرقی در فاصله 9 کیلومتری شهر وحدتیه را لرزاند.
همچنین پنج دقیقه بعد زلزله‌ای به بزرگی 3.4 درجه در مقیاس ریشتر، یعنی در ساعت 19 و 43 دقیقه و هشت ثانیه امشب  در عمق 15 کیلومتری زمین موقعیت ۲۹.۴۱ شمالی و ۵۱.۲۷ شرقی در فاصله 10 کیلومتری شهر وحدتیه را لرزاند.
زلزله دیگری نیز با بزرگی 2.9 درجه در مقیاس ریشتر ساعت 21 و 32 دقیقه و 49 ثانیه در عمق 14 کیلومتری زمین در موقعیت ۲۹.۴۲ شمالی و ۵۱.۲۵ شرقی در فاصله هفت کیلومتری شهر وحدتیه روی داد.
گزارشی از خسارات احتمالی این زمین‌لرزه گزارش نشده است.

نصف پورشه های خاورمیانه به ایران آمد

شرکت پورشه آلمان هم اعلام کرده که از 24 پورشه بسیار گران سفارش داده شده به آن کارخانه توسط کشورهای خاورمیانه، 12 دستگاه از آن به ایران ارسال شده است.

راک نیوز- در سال 1383 اعلام شد که خودروهای خارجی با ساز و کار و قوانین خاصی می توانند وارد ایران شوند . بدین ترتیب خودروهای  آلمانی هم که از مقبولیت بالایی برخوردار هستند ، بار دیگر به بازارهای ایران راه یافتند.

به گزارش فرهنگ، افزایش هیجانی قیمت ارز در روزهای اخیر و تاثیر جو روانی آن بر بازار ، موجب رشد قابل توجه قیمت خودروهای خارجی شد .

آمار گمرک نشان می دهد در پنج ماه نخست سال جاری 15 هزار و 700 دستگاه خودرو به ارزش 341 میلیون دلار وارد کشور شده که 78 درصد از آن با ارز دولتی بوده است .

همچنین بر طبق این آمار در سال 90 بیش از 40 هزار خودرو خارجی به ارزش 830 میلیون دلار وارد کشود شد که 86 درصد آن با نرخ ارز مرجع بوده است.

این آمار حاکی از واردات دست کم 34 دستگاه خودرو ایتالیایی مازارتی به ایران طی پنج ماه نخست سال جاری است . شرکت پورشه آلمان هم اعلام کرده که از 24 پورشه بسیار گران سفارش داده شده به آن کارخانه توسط کشورهای خاورمیانه، 12 دستگاه از آن به ایران ارسال شده است و بر اساس آمار گمرک در سال 1390 بالغ بر 563 دستگاه انواع خودروهای پورشه به ارزش بیش از 49/8 میلیون دلار وارد ایران شده است.

توقف خرید و فروش دلار در صرافی های تهران (+عکس)

صرافی های پایتخت روز (چهارشنبه) با پاک کردن قیمت از تابلوهای خود و بستن در صرافی ها خرید و فروش دلار را متوقف کردند.

به گزارش گروه اقتصادی عصرایران، صرافان که با وجود بسته بودن در مغازه های خود، داخل صرافی حضور داشتند، نداشتن قیمت را دلیل توقف خرید و فروش دلار عنوان می کردند.

بنابراین گزارش، غیر از تابلوی یکی دو صرافی، روی تابلوی هیچ کدام از صرافی ها قیمتی درج نشده بود و با توجه به استقرار گشت انتظامی در حدفاصل چهارراه استانبول و میدان فردوسی از تعداد دستفروشان دلار نیز به شدت کاسته شده بود.

گفتنی است تصاویری که در ادامه مشاهده می کنید، مربوط به ساعت 14 امروز است.








 

چرا به‌ هاشمی نیاز داریم؟

 د‌غد‌غه‌هایم همیشه برای ایران بوده و تا ابد خواهد بود. ماندگاری و قدرت ایران، سر فصل و مصداق اصلی منافع ملی برایم بوده و اعتقاد دارم این سرفصلی است که می‌تواند نقطه وفاق ملی ایرانیان از هر گروه و جناح باشد. همواره سعی‌ام بر آن بوده که کمتر در ارتباط با مسائل داخلی قلم بزنم. حوزه میدانی‌ام بیش از سیاست داخلی، سیاست خارجی بوده و این حوزه‌ای است که از یک سو در بحث‌های راهبردی آن نوعی وفاق ملی وجود دارد و از سوی دیگر کمتر انسان را وارد جناح بندی‌ها با ملاحظات خاص خود می‌کند. اما امروز در عرصه داخلی و خارجی هر دو با مشکلاتی مواجه هستیم که ذهنم، بر قلبم فرمان می‌دهد که سنت‌شکنی کرده به نکته‌ای راهبردی بپردازم. اگرچه سال‌هاست چرخ روزگار را برخی تندرو به نحوی می‌چرخانند که نخبه‌ای چون ‌‌هاشمی در میدان نباشد، اما هوشیاری سیاسی‌‌ هاشمی تا امروز نه تنها مانع این امر شده بلکه شرایطی فراهم کرده که بسیاری که همراه یا ناظر بودند، امروز  به در خانه او روند و برای رفع مشکلات از ‌هاشمی مدد بطلبند. بی‌شک شخصیت کاریزمایی و فراجنایی‌ ‌هاشمی مهم‌ترین عامل اقبال از اوست. چه کسی بهتر از او می‌تواند وفاق ملی ایجاد کند. هنر‌ هاشمی در عدم یارگیری‌های افراطی و ایستادن در جایی بالاتر از ورای خطوط سیاسی، سبب شده حتی او برزندانی شدن فرزندانش نیز چشم بپوشد. این همان ویژگی‌ای است که از‌هاشمی،‌هاشمی ساخته است. هاشمی در بدترین شرایط قهر نکرد، زیرا می‌دانست و می‌داند که صحنه سیاست، صحنه قهر نیست. بزرگی  مردان و رهبران سیاسی نه با  قهر که با درک شرایط و تنظیم رفتار منطبق با آن تحقق می‌یابد. ‌هاشمی را نه توانستند و نه خود خواست، خانه‌نشین شود. امروز تحولات نشان می‌دهد در شیبی آرام،  صحنه و میدان بازی، می‌خواهد بار دیگر وامدار قدرت مدیریت او شود. ما باید یاد بگیریم که با هم کار کنیم.‌هاشمی پس از مدیریت جنگ و دوران سازندگی، امروز می‌خواهد کار با هم را نه تنها به ما یاد دهد، بلکه آن را به‌گونه‌ای نهادینه کند که آینده سیاسی ایران نیز بیمه شود. اصلاح‌طلبان، اصولگرایان و حاشیه‌های نزدیک و دور به این دو گروه عمده کشور، اگر منافعی در بحران ندارند، باید این هدف‌‌ هاشمی را درک کرده و کمک به این هدفی کنند که تحقق آن مقدمه اصلی ورود به بحث‌ها و معضلات دیگر کشور خواهد بود. کمتر کسی است که معترف به این نکته نباشد که کشور دارای مشکلاتی در حوزه‌های اقتصادی و.... نیست، اما نقطه حل این مشکلات را در ایده‌آل‌های خود جست‌وجو کردن نه خطا، بلکه به بیراهه‌زدنی است که بر ابعاد مشکلات خواهد افزود. قانون اساسی نه تنها  ظرفیت خروج کشور از شرایط جاری، بلکه قابلیت رساندن کشور به نقطه نسبی ایده‌آل را دارد، به‌شرطی که همگان از خویش، به‌نفع کشور گذشت کنند. در روزهایی که تحولات پیرامونی فرصت‌ها و تهدیدات جدی برای ایران و آینده آن ترسیم می‌کند، آمدن‌‌هاشمی نه در کسوت نصاح و‌هادی، بلکه در کسوت مسئولیت پاسخگو می‌تواند دوباره آشتی، وفاق ملی، شادابی، توسعه و... بیشتر را برای کشور به ارمغان آورد.

سینا آزاد* * كارشناس سياست خارجي

شب‌کاری برای مردان سرطان‌زا است

پزشکان در یک مطالعه جدید ادعا کرده‌اند مردانی که در شیفت شب کار می‌کنند، بیشتر در معرض ابتلا به انواع سرطا‌ن‌ها هستند.
 
به گزارش ایسنا، در این مطالعه برای اولین بار شواهد پزشکی آشکاری ارائه شده که نشان می‌دهند بین شب‌کاری و خطر ابتلا به سرطان‌های پروستات، روده، ریه، مثانه، راست روده، پانکراس (لوزالمعده) و لنفوم غیرهوچکین در مردان ارتباط مستقیم وجود دارد.
 
متخصصان کانادایی به سرپرستی پروفسور «ماری - الیس پارنت» از اساتید مرکز INRS‌ آرماند - فراپییر دراین‌باره تاکید کردند: تماس با نور در طول شب، باعث کاهش تولید هورمون خواب موسوم به ملاتونین می‌شود. این امر نیز به نوبه خود باعث بروز تغییرات فیزیولوژیکی می‌شود که حاصل آن افزایش خطر شکل‌گیری تومورهای سرطانی است.
 
به گزارش روزنامه اکسپرس، این هورمون به طور عادت در اواسط شب و در واکنش به تاریکی، ترشح می‌شود و نقش حیاتی در تنظیم عملکردهای هورمونی و سیستم دفاعی بدن دارد.
 
پزشکان در این مطالعه خاطرنشان کردند: با وجودی که بین شب‌کاری و افزایش خطر ابتلا به سرطان در مردان ارتباط وجود دارد اما متوجه شدیم که طول مدت شب کاری در تشدید این خطر تاثیری ندارد.

چرا از احمدي‌نژاد انتقاد نکنيم؟

چند روز پيش يکي از من پرسيد چرا ديگر درباره محمود احمدي‌نژاد چيزي نمي‌نويسي؟ انتقادهايت تمام شده؟! جوابي که به او دادم، با اين تفصيلي که اينجا مي‌نويسم نبود اما مضمونش همين بود که اينجا مي‌نويسم. انتقادها از محمود احمدي‌نژاد در دوران رياست جمهوري او بسيار زياد بود. چرا که اقدامات غيرکارشناسي در دولت او بسيار بيشتر از دولت‌هاي گذشته است. طبيعتا وظيفه رسانه‌ها، تحليل اين اقدامات غيرکارشناسي و نقد آن است. برخي از موضوعات انتقاد برانگيز، تکراري شده چرا که در تمام طول 7 سال گذشته، توسط دولت تداوم داشته؛ مثل وعده‌هاي تکراري دولت و شخص رئيس‌دولت در مورد کاهش بيکاري، کاهش تورم، کاهش گراني، افزايش رشد اقتصادي، رفع مشکل مسکن و... دولت هنوز وعده‌هاي قبلي را عملي نکرده، وعده‌هاي جديد درباره آن موضوع مي‌دهد که مصداق بارز آن وعده اشتغالزايي و کاهش بيکاري است. دسته‌اي از اقدامات انتقاد برانگيز دولت هم موضوعات موردي است. مثلا اينکه چرا آقاي احمدي‌نژاد علي‌رغم تمام اقدامات ضد ايراني جمهوري‌آذربايجان به باکو سفر کرده يا چرا در ديدار با ملي‌پوشان فوتبال ايران در شرايطي که تازه شاهد بهبود روابط تيره شده ملي‌پوشان و رسانه‌ها بوديم به آنها گفته که به حرف رسانه‌ها توجه نکنند، انتقاداتي است که فقط طي همين چند روز مي‌توان به شخص رئيس‌جمهور وارد کرد. اينها انتقاداتي است که فقط به شخص رئيس‌جمهور وارد مي‌شود؛ وگرنه اگر بخواهيم انتقادهاي وارده به اعضاي کابينه و عملکرد دولت را هم اضافه کنيم، فهرست ما طولاني‌تر مي‌شود. حالا با اين همه عملکرد منفي يا قابل انتقاد، طبيعي است که از رئيس‌جمهور انتقاد کنيم اما آيا گوش شنوايي هم هست؟ اگر بود که خيلي از مشکلات کشور حل مي‌شد. اما با اين وجود، مي‌نوشتيم تا حداقل در تاريخ ثبت شود که رسانه‌ها در مقابل اقدامات غيرکارشناسي اين دولت سکوت نکرده‌اند. اما اينکه چرا ديگر کمتر درباره آقاي احمدي‌نژاد مي‌نويسم، دليلش اين است که انتقاد از او و حتي تخطئه او و دولتش آنقدر همه‌گير شده که اگر من و امثال من هم چيزي در اين باره ننويسيم، همه جا مملو از انتقاد از احمدي‌نژاد است. اين روزها ديگر انتقاد از احمدي‌نژاد، هنر نيست. وقتي گوش شنوايي براي پذيرش انتقادها نيست و از طرف ديگر، انتقاد از دولت احمدي‌نژاد آنقدر عمومي شده که حاميان او حتي در بين اصولگرايان، به اعضاي کابينه‌اش محدود شده‌اند، ديگر چرا ما انتقاد کنيم؟ هدف، ثبت انتقادها بود که ديگران انتقاد مي‌کنند و ثبت مي‌شود. وقتي به انتقادها توجهي نمي‌شود بهتر است به جاي انتقاد از آقاي احمدي‌نژاد درباره موضوعات مهمتري بنويسيم که حداقل فايده‌اي براي آينده داشته باشد؛ اين دولت به انتها نزديک مي‌شود، البته اگر آقاي احمدي‌نژاد رضايت دهد.

مسئولان با تمام توان با موسيقي محلي مخالفند

محسن شريفيان ، نوازنده موسيقي بوشهر و سرپرست گروه ليان درباره وضعيت موسيقي بومي‌بوشهر و مخالفت‌ها و ممانعت‌هاي موجود بر سرراه اين نوع موسيقي گفت: مسئولان موسيقي بوشهر اجاره هيچ نوع کنسرت ، اجرا و حتي تمريني را براي موسيقي محلي و قومي بوشهر انجام نمي‌دهند. آن‌ها اين محدوديت‌ها را به جايي رسانده اند که حتي وجود موسيقي محلي را در جشن‌ها و عروسي‌ها هم ممنوع کرده اند. وي در گفت‌وگو با پايگاه خبري فريادگر با بيان اين که مسئولان تنها شعار حمايت از موسيقي محلي مي‌دهند اما درعمل ازهرگونه فعاليت اين موسيقي جلوگيري مي‌کنند، افزود: اين گونه به نظر مي‌رسد که مسئولان با تمام توان خود با موسيقي قومي‌و محلي ايران مخالفند و با تمام توان خود درصدد فراموشي و نابودي اين نوع موسيقي هستند . آنها ترجيح مي‌دهند « دي جي » درعروسي‌ها باشند اما موسيقي محلي نباشند و هيچ پاسخ درست و روشني را نيز براي اين تصميم خود بيان نمي‌کنند‌. سرپرست گروه ليان گفت: مسئولان موسيقي که ظاهرا شعار حمايت ازموسيقي محلي را مي‌دهند در عمل به خصوصي ترين جنبه‌هاي زندگي افراد در بوشهر نيز دخالت کرده و از حضور اين نوع‌ساز و موسيقي در مجلس و محافل خصوصي افراد نيز جلوگيري مي‌کنند . شريفيان ادامه داد: وضعيت موسيقي بوشهر تا حدي به مرحله بحراني رسيده که ما هنرمندان موسيقي بوشهر را مجبوربه نگارش نامه‌اي سرگشاده خطاب به وزير فرهنگ و ارشاد اسلامي کرد که رونوشت آن را نيز براي انجمن موسيقي‌، دفتر موسيقي‌، خانه موسيقي و معاونت وزارت فرهنگ و ارشاداسلامي و البته رسانه‌ها ارسال کرديم البته مطابق روال هميشگي اين مديران نبايد انتظارهيچ پاسخي هم از مديران عالي رتبه کشور داشت. وي افزود:مديران هيچ پاسخ رسمي اي به ما ندادند اما به شکل غير رسمي در پاسخ به رسانه‌ها مديرکل دفتر موسيقي آقاي ميرزماني مدعي شد که اختيار لازم برروي مديرکل استان‌ها ندارند و آقاي شاه‌آبادي معاون هنري ارشاد هم درگفت وگويي متناقض مدعي شدند که مديران ما در مراکز استان‌ها تحت فشارهايي خارج از وزارت ارشاد هستند. شريفيان درباره جواب اين مقام‌هاي موسيقي کشور اظهار کرد: پاسخ اين مديران کاملا روشن و مبرهن است و نشان از اين دارد که وزارت ارشاد و معاونت هنري‌اش درعمل هيچ کاري نمي‌توانند انجام دهند و هيچ تسلطي بر مديران زيردست خود ندارند. اين هنرمند موسيقي محلي ايران با بيان اين که چرا دفتر موسيقي نبايد بتواند درمورد شهرستان‌ها و استان‌هاي زيردستش تصميم گيرد، افزود: برخي ازمسئولان مي‌گويند نهادهاي ديگري به جز نهادهاي وابسته به وزارت ارشاد از اجراي موسيقي محلي ممانعت به عمل مي‌آورند و برخي ديگر ادعا مي‌کنند که نمي‌توانند به مدير کل‌هاي شهرستان‌ها و استان‌ها دستور دهند. وي افزود: سوال اين جاست اگر حقيقتا دفترموسيقي وزارت ارشاد توان نظارت بر عملکرد شهرستان‌ها ندارد و براساس يک قانون نانوشته حق دخالت بر اعمال آن‌ها را ندارد پس بهتر است به جاي نام دفتر موسيقي وزارت ارشاد که قرار است کل کشور را در بر گيرد از نام دفتر موسيقي تهران، اداره ارشاد تهران و... استفاده کرده و دست کم تکليف هنرمندان را با خود روشن کنند. سرپرست گروه ليان تاکيد کرد: نکته اي که حتي بيش از به تعطيلي کشاندن اين موسيقي در بوشهر براي ما دردناک است، اين است که مسئولان هرگاه مي‌خواهند شعار داده و آمارهاي کذب مطرح کنند فورا به سراغ موسيقي قومي رفته و ادعا مي‌کنند که با بودجه هنگفت از اين موسيقي حمايت مي‌کنند . وي افزود: حال، سوال ما اين است که چرا هيچ يک از اين مديران هرگز حاضر نيستند پاسخ روشني در برابر اين پرسش که اين بودجه اعلام شده صرف چه کسي و چه گروهي شده که تا اين حد موسيقي محلي با محدوديت و مهجوريت روبرو شده است؟ شريفيان ادامه داد: مسئولان تنها ما و موسيقي محلي را طعمه‌هاي خوبي بري شعارهايشان ديده اند و درعوض تمام زور و فشار خود را گذاشته‌اند تا با تمام توان با اين موسيقي مبارزه کنند.