» نقدی بر توهین به دو نماینده کهگیلویه و بویراحمد پس از رد اعتبار نامه تاجگردون؛ همه ما به کوچه های آشتی کنان نیاز داریم

این را گفتم تا به حواشی پس از رد اعتبار نامه تاجگردون منتخب مردم شهرستان های گچساران وباشت در مجلس شورای اسلامی گریزی بزنیم.

 اتفاق تلخی که روند طی شده آن از ابتدا تا انتها بگونه ای پیش رفت که یک بازی برد و باخت تعریف شده بود.

این نگاه برد و باخت در رفتار هر دو طرف دیده می شد و تنها شدت آن ممکن بود در طرفی فزونی و در دیگر ی کاهش داشته باشد.

انتهای آن به رد اعتبار نامه تاجگردون منتخب مردم شهرستان های گچساران وباشت و محرومیت مردم این حوزه انتخابیه از وکیل در بهارستان منتهی شد.

واکنش های احساسی در شبکه اجتماعی نشان می دهد، مهم ترین حسی که توسط طیف محدودی از جامعه در گچساران وباشت را فرا گرفته و تکثیر ونهادینه شد خشم و نفرت است .

برای برون ریزی این زهر درون به شدت محتاج کسی بودن که سرش بریزند و تکه تکه اش کنیم.

برای این کار دم دستی ترین فرد یعنی حجت الاسلام والمسلمین سید محمد موحد را مورد حمله و توهین قرار دادند.

با انتشار تصویری از احوال پرسی موحد و هدایت خواه که در پشت سر آنها سید قدرت حسینی قرار گرفته از آنها بعنوان پیوند خیانت و پیرهای بی غیرت نام بردند !!!.

شاید برای خود وی مهم نیست چه میگویید،ومعتقد باشدهرکس براساس هوشمندی،تعصب،ظرفیت روحی،وپیش داوری خود آن را می شنود وبراساس کوچکی یا بزرگی جهان درونش آن را قضاوت میکند، اما آیا سکوت در مقابل این همه توهین برای کار نکرده حق حامیان وی میباشد ؟ 

. قدیمی‌ها می‌گفتند:«حرمت‌ها را نشکنیم، شاید روزی، جایی به دلیلی مجبور باشیم به هم سلام کنیم، همیشه به اندازه یک سلام هم شده حرمت‌ها را نگه داریم.

در مرداد ماه سال ۱۳۹۲ ودر زمان رای اعتماد دولت اول روحانی ،حجت الاسلام والمسلمین سید علی محمد بزرگواری با افتخار به لربودن خود از واژه چماق لری در نطقی خطاب به دولت یازدهم پرداخت.

آن زمان بسیاری از همین حامیان تاجگردون و حتی شخص تاجگردون بر ادبیات بزرگواری خرده گرفتند و تاجگردون گفت : این ادبیات به توسعه استان کمک نمی کند. ودر سال ۹۶ وی را متوهم خواندند .

 امادر روزهای گذشته که جدال رسانه ای بر سر اعتبار نامه تاجگردون در فضای مجازی و شبکه های اجتماعی رایج بود حاج آقا بزرگواری صراحتا از ایشان دفاع کرد وخمیر مایه برخی از کلیپ ها همان سخنان حجت الاسلام والمسلمین سید علی محمد بزرگواری بود که گفته بود :"من لرم". و ادامه ماجرا .

این جمله خلاصه جامعه‌شناسی_ارتباطات است. اینکه پل‌های پشت سر را خراب نکنیم، همیشه ممکن است اتفاقی بیفتد که مجبور شویم برگردیم و باید از روی همان‌ها گذر کنیم.

مگر نه تاجگردون گفته ممکن است این زمین خوردن آغاز یک بلندشدن باشد؟ آیا واقعا در بزنگاه های پیش رو وبی خبر از آن نیازی به امثال موحد ندارد؟ 

.

در عصری که افشاگری جای روشنگری را گرفته است و در توئیتر (قضاوت) می‌کنیم و در اینستاگرام آبروی هم را با عکس و ویدئو حراج می‌کنیم و در تلگرام و واتس‌آپ با اسکرین‌شات، چنان از خجالت هم در می‌آییم که انگار آخرین روز دنیاست و فردایی وجود ندارد بیش از هر زمان دیگری نیاز داریم درنگ کنیم، یک لحظه بایستیم، نفسی بگیریم و ببینیم آیا نمی‌شود حرف آخر را اول نزد؟

.

در کشاکش چنین وقایعی و کنش‌های سیاسی برخی چنان به هم می‌تازند و توهین و پرخاش می‌کنند که گویی جنگ جهانی است و یادشان می‌رود که این تنها یک رقابت سیاسی است و می‌آید و می‌گذرد و دوباره در کوچه آشتی کنان رخ در رخ می‌شویم یا توپ‌مان در خانه هم می‌افتد و آیا رویمان می‌شود که سرمان را بالا بگیریم و در چشم هم نگاه کنیم؟

.

این حرف‌ها در روزهایی که مشکلات اقتصادی و نگرانی‌های ناشی از بالا گرفتن تنش‌های بین‌المللی هر روز بیشتر می‌شود شاید به نظر نصیحت جانگداز تلقی شود اما ریشه بسیاری از بحران‌های ما در همین موضع‌گیری‌های روز قیامت است. اینکه گاهی چنان حرفی زده‌ایم که حالا امکان بازگشت از آن نیست و لاجرم باید تا آخر خط برویم!

.

کاش یاد بگیریم که دنیا برخلاف درازا و پهنایش بسیار کوچک است و در زندگی همانطور که به اتوبان‌های چند بانده‌ای برای تاختن نیاز داریم، ، به کوچه‌های آشتی‌کنان هم محتاجیم. جایی که جز آشتی گزینه دیگری پیش رویمان نباشد. این کوچه ها را گِل نگیریم. چه در سیاست، چه در زندگی

بخشی از متن برگرفته از یادداشت احسان محمدی