» شعری در گلایه از عدم پرداخت مطالبات بازنشستگان محترم آموزش و پرورش

دویدم و دویدم به کانونی رسیدم*** یک بازنشسته دیدم از حال او پرسیدم

گفتم رفیق چه حالی در فکر و در خیالی*** کز کرده ای به کُنجی سرگرم قیل و قالی

قدت خمیده باشد،عینک به دیده باشد*** سمعک به گوش داری،رنگت پریده باشد

خدمت نموده سی سال، افسرده ای و بی حال***در یاس و نا امیدی،حق تو گشته پامال

کو شادی و نشاطت ؟کو شوق و اشتیاقت ؟*** فرسوده جسم و جانت،خالی بود بساطت

  گفتا نشین به پیشم بین حالت پریشم*** خرجم ببین به دفتر بنگر به برگ فیشم

باشد حقوق من کم دل غضه دار پر غم*** آهی بر آرم از دل گوئی نباشم آدم

           نی فکر من کسی هست سنم گذشته از شصت*** سی سال کرده خدمت عمرم برفت از دست

        باشم مریض و بد حال چون مرغ بی پر و بال*** مشکل شده دو چندان نومید گشته فی الحال

              دارم طلب فراوان دولت نمیدهد آن*** ما نوکریم و او خان کو عدل و داد و ایمان؟

صد بار قول دادند دین مرا ادا نمایند*** خود قولهای خود را در زیر پا نهادند

     بی فایده شکایت بی ارزش این حکایت*** کو اعتماد دیگر زین قوم بی صداقت

      این سه هزار میلیارد کی برده است ای داد*** اینگونه ما به فریاد آنها به دولت آباد

    ما اینچنین طلبکار دزد آنجنان کند کار***شاید خزانه خالیست دولت شده بدهکار

          تا دزد در کمین است  این کاروان غمین است*** ما زیر خط فقریم اوضاع هم همین است

          چندین و چند سال است فاطی به این خیال است*** تنبان به پا نماید لیک این خیال محال است

نی هست یک وزیری نی بشنود مدیری***فریاد خسته ما در این دوران پیری

         اکنون چه خسته گشتم این شعر را نوشتم*** داغم شنیدنی نیست این هست سرنوشتم

یا رب نما  عنایت دولت شور و هدایت*** دینش ادا نماید  راحت شود .شهامت

نعمت الله شهامت-عضو هیئت مدیره کانون بازنشستگان آموزش و پروش شهرستان ممسنی