» بوميان کانادا، نان خورهاي جديد ملت ايران؟!

 چند روز قبل، يکي از رهبران بوميان کانادا، مهمان دولت ايران بود و توانست با تني چند از مقامات کشورمان ديدار کند. گويا قرار است بعد از سفر او به ايران،«خواهران جاودانه» نيز مهمان کشورمان شوند ؛ «خواهران جاودانه» يک تشکل غيردولتي از بوميان کاناداست که سرنوشت زنان بومي گم شده يا کشته شده اين کشور را پيگيري مي‌کند.

همچنين آن طور که رهبر بوميان کانادا گفته احتمالاً تعدادي از بوميان کانادايي در دانشگاه‌هاي ايران پذيرش خواهند شد و سمينارهاي بين المللي نيز در ايران، درباره حقوق بوميان کانادا برگزار مي‌شود.

اين البته اولين بار نيست که دولت ما، ميزبان چنين افرادي مي‌شود. بعد از انقلاب مصر نيز تا مدت‌ها، هتل‌هاي ايران، محل آمد و شد هيات‌هايي از ميان گروه‌هاي مختلف مردم مصر بودند که با هزينه کشورمان مي‌آمدند و مي‌رفتند. گو اين که مسوولان ما تصور مي‌کردند اگر اين‌ها را دعوت و برايشان سخنراني کنند و آخر سر هم با هديه اي روانه کشورشان کنند، مصر و انقلابش مديون و متمايل به ايران مي‌شود(که نشد!).

هرچند اين رشته سر دراز دارد ولي هيچ کس فکرش را هم نمي‌کرد که روزي، بوميان کانادايي هم مهمان سفره ايرانيان شوند!

اين که دولت کانادا، برخلاف دمکراسي حاکم در جامعه مدرن خود، در حق بوميان اين کشور مرتکب ستم‌هاي تاريخي شده و اکنون نيز به آنها عملاً به چشم شهروند درجه 2 مي‌نگرد، امري است که خيلي‌ها برآن صحه مي‌گذارند و از اين منظر، حتماً محکوم است اما قضيه اين است که قرار نيست مردم ايران، وکالت تسخيري بوميان کانادا را بر عهده بگيرند و از جيب‌شان براي آنان هزينه کنند، همان طور که دولت کانادا نيز از جانب مردم ايران وکالتي براي مداخله ندارد.

ديروز به دليل شرايط خاصي که در آن هستيم، بودجه بسياري از مراکز دولتي، درماني، آموزشي، پروژه‌هاي عمراني و حتي حقوق کارمندان تقليل يافته است.

همين امروز دکتر علي لاريجاني، رئيس مجلس شوراي اسلامي‌اعلام کرد:«بودجه سال 91 ايران حدود 43 هزار ميليارد تومان در نظر گرفته شده است که تامين 15 هزار ميليارد تومان آن دور از انتظار به نظر مي‌رسد...شرايط فعلي کشور مانند سال‌هاي گذشته نيست که بتوانيم بودجه‌هاي مختلف را در اختيار استان‌ها بگذاريم.» (خبرگزاري مهر)

بنابراين، در شرايطي که خودمان درگير مضيقه‌هاي اين چنيني هستيم به گونه اي که در موارد متعددي، کارگران زيادي مدت‌هاست که حقوقشان را دريافت نکرده اند، هزينه کردن براي ديگران و از جمله جديداً براي بوميان کانادا، هرگز در اولويت نيست و اساساً حمايت از بوميان کانادا، در زمره مطالبات مردم ايران از دولتمردانشان نيست.

اين که براي اعضاي انجمن خواهران جاودانه بليت رفت و برگشت کانادا بگيرند و در ايران هم چند روزي از آنان پذيرايي کنند و بعد هم «برادران جاودانه» و سپس «مادران مهربان» و «پدران استوار» و ... را از ميان بوميان کانادا بياورند و بگردانند و بفرستند و فرزندانشان را در دانشگاه‌هاي ما بورسيه کنند و سپس حمايت‌هاي ديگري را متوجه آنان کنند، هرگز نمي‌تواند با وضعيت کنوني اقتصادي کشور که در قالب اقتصاد مقاومتي تعريف شده است، همخواني داشته باشد.

شايد گفته شود اين کارها هزينه چنداني ندارد، اما اولاً فارغ از حجم ريالي و ارزي اين قبيل اقدامات، بايد ديد که آيا عموم مردم رضايت دارند يا خير و آيا اولويت ديگري در کشور وجود ندارد؟ و ثانياً اين قبيل اقدامات، از نظر رواني تأثير سوء در ميان مردم داخل کشور دارد.

چنين کارهايي، هر چند «ممکن است» در عالم سياست موثر باشد ولي هنگامي‌مي‌تواند مفيد باشد که ابتدا ضروريات زندگي مردم تأمين شود نه اين که مردم ماه‌ها حقوق نگيرند يا در حسرت يک سفر ساده باشند يا سر ماه متوجه شوند که دولت اضافه کاري شان را قطع کرده است و شب هنگام در شبکه يک سيما ببينند که بوميان محترم کانادا، به خرج ملت ايران، مي‌آيند و مي‌روند تا نهايتاً ناسزايي به دولت کانادا گويند!