» گفتگو با نرگس احمدپور، اولین بانوی بازآفرین شاهنامه در گچساران

سالهای کودکی ام را هیچگاه فراموش نمی کنم .شیرین ترین لحظه هایی که تکرار ناپذیر اند .جمعه روزی از روزهای مرداد سال ۵۴ دریکی از محله ای فقیرنشین شهرستان گچساران به دنیا آمدم.سالهایی که در آن بهترین روزهای بالندگی ام راسپری می کردم سالهای تحول سیستم حکومتی کشور بود ودهه ی ۶۰دوران دفاع مقدس….محله ی ما از اتفاقات سیاسی -اقتصادی آن دوران مستثنا نبود.از همه ی اقشار سیاسی نظامی واندیشه های متفاوت حزبی فعال در محله رفت وآمد داشتند…ورودی محله را تپه ی بزرگ وسرسبزی احاطه کرده بود که محل بازی وتفریح همسالانم بود.آخر محله به تپه های کوچک وبزرگ ودشتی سرسبز منتهی می شد که با تنها برکه ی بزرگ نزدیک باغهایش تنها تفریحگاه پسران محله بود….

فروردین اطراف محله مملو از سبزه وشقایق وفوج پرندگان مهاجری چون پرستو ولک لک و….خروجی محله نرسیده به مکان پانصددستگاه فعلی در اختیار کشاورزانی بود که برای قوت لایموت خانواده هایشان گندم کشت می کردند.ومزارع گندم وپرواز گنجشکهایی که بیشتر اوقات شکار پسربچه های شیطان محله می شدند مثل تصویر ثابتی در ذهنم حک شده…آلبوم رنگی ذهن من مملو از تصاویرهای زیادی ست …پرواز دسته جمعی گنجشکها …خط سفید عبور هواپیماهای جنگی …دیوار مخروبه ی مدرسه ی روستای مجاورمان در جنگ…تشییع شهدای محله….تویوتا لنکروزهای نظامی که خبر اعزام بسیجیان یا خبر تشییع شهدا را اعلام می کردند.پوسترهای انتخاباتی و رنگنوشته های تبلیغاتی همه وهمه اتفاقات دنیای بیرون من بود .

گاهی نزاعهای محلی و قتل وضرب وجرح هم روزها چانه ی زنهای محل را برای غیبت و گفتگوهای روزمره گرم می کرد..حتی غروب محله ونشستن مردان زیر ایوان مغازه ها و دود قلیانشان که از بین دندانهای یک در میانشان بیرون می زد یا تخمه شکستن زنها وبنک شورهایی که در چند دقیقه تلی از هسته های ریز وقهوه ای شان بین ماسه وشنریزه های کوچه ی خاکی بین خانه ها محو می شد…بازی لی لی دخترکها و عبور ومرور آدمها با لهجه های ترکی-لری-عربی-…حتی نگاه مظلوم وغریبانه ی کودکان افغانی که دورتر از همه زل می زدند به بازی ما…ترس نهفته ی عمق نگاهمان از برگشتن پدرهایشان به کمپ مهاجران افغان …وپارس بی وقفه ی سگهای ولگرد که شبها ی محله را پر از هراس می کرد…

درختان بلند وبرافراشته ی بید اطراف دره ی محله وصدای قرباغه هاوجیرجیرکهای بیشه ی نزدیک دره اینها همه کودکی ورق خورده ی من بودند .دیوارهای سنگچین وگچمال وچرک کوچه ها که پیچکهای همیشه سبز وآبپاشیدنهای وقت غروب صاحبخانه ها بوی نای گل وگچ را تا دور دست کوچه می کشاند…قوطی های خالی روغن نباتی قو که گلدانهای پر پیچک وگل زنان محله بود …صدای ماغ کشیدن گاو ها ی اطراف چراگاه دره و بوی پهن به جا مانده از برگشتن گله به محله اینها که ورق می خورند تازه به بغچه ی اصرارآمیز بی میجان زن دوره گرد می رسیدیم که همیشه از سفرش با قطار قصه های بلند وبالایی داشت..

سپاس فراوان.لطفا جهت همکاری با من تماس بگیرید.